Raymonde de Kuyper speelt de hoofdrol in de voorstelling Ik speel geen Medea; foto: Rudolphi Producties, Ben van Duin
‘Een actrice besluit voor aanvang van de voorstelling op een dag de stekker eruit te trekken en terug naar huis te gaan. (…) In een ritmische taal, als eb en vloed, in steeds dezelfde subtiele bewoordingen maar toch steeds net een tikkeltje anders, omcirkelt het hoofdpersonage haar irrationele en plotselinge besluit om te stoppen. Het fascinerende en sterke aan de tekst is dat er nergens een anekdotisch of psychologisch houvast geboden wordt over hoe ze tot haar besluit gekomen is. Het is gewoon op. Ik speel geen Medea is een mantra in precieze, poëtische maar glasheldere taal over diepmenselijke, ondoorgrondelijke zielenroerselen, over besluiten die ergens in de hersenpan worden genomen, maar niet in woorden te vatten zijn. Hoewel de tekst in eerste instantie over de theaterwereld lijkt te gaan, gaat deze uiteindelijk - zo wordt langzaamaan duidelijk - over een veel breder fenomeen, namelijk dat we allemaal ons leven vorm trachten te geven door het volgen van onze ambities, maar dat de eisen waaraan voldaan moet worden ons dreigen te fnuiken en ontmenselijken. (…) Ook sterk is de wijze waarop de klassieke tragedie Medea verwerkt is. De ware tragedie zit tegenwoordig niet in het gegeven dat wij bloedwraak plegen, maar in het feit dat wij allemaal uitgebluste, overwerkte werknemers dreigen te worden die op een dag beseffen dat de liefde, ook al weten wij niet waarom, over is. Dat wij dan alleen nog maar op een bankje willen zitten, een sigaretje willen roken en naar de ondergaande zon willen kijken. Ik speel geen Medea is een rijke en veelzijdige tekst die ook bij herlezing blijft overdonderen, een tekst die telkens nieuwe vragen oproept. ‘ (fragmenten juryrapport)