foto Jan Versweyveld
‘De aftakeling die Ramsey Nasr in Een klein leven speelt, is bijzonder aangrijpend en toont een emotionele en fysieke slijtageslag. Hij manoeuvreert zijn personage Jude op schitterende wijze langs de randen van de afgrond. De ellende waarmee Jude wordt geconfronteerd zou gemakkelijk tot overdaad kunnen leiden, maar Nasr verliest zich niet in een statische demonstratie van grote dramatiek. Hij is steeds in beweging en toont een palet van liefde, hoop, verlangen, angst, wanhoop en overgave. Vernuftig creëert hij Jude aan de hand van de scherven van een gedoemd leven. Hij verbeeldt de pijn die verhult, bevrijdt en zijn eigen bestaan bevestigt. Hij schakelt emotioneel en fysiek langs een reeks facetten, doseert en stuurt waar nodig bij en maakt zo zijn pijn invoelbaar. Nasr raakt hart en ziel van het publiek als klein jongetje, als boezemvriend, als onzekere stiefzoon en angstige minnaar. En steeds is daar het constante dat bindt en voortdurend aanwezig is: een onherroepelijke en afschuwelijke pijn. Een pijn waar je je als voyeuristische toeschouwer bijna medeverantwoordelijk voor gaat voelen. Een pijn die onder de huid kruipt en voor Jude even afstotelijk als aantrekkelijk is. Tot het moment dat het lijf op is. Tot er stilte is.' (fragment juryrapport)