Poelifinario 2013

'Mag een gierige, hufterige, exhibitionistische, sadistische moordenaar op enige sympathie of ook maar op enig begrip van zijn medeburgers rekenen? Ja hoor, volgens Wim Helsen wel. En als je de moeite neemt om de extreem associatieve gedachtehink-stap-sprongen van Helsen te volgen, kun je niets anders doen dan hem gelijk te geven. (...) Het is altijd spitsuur in het hoofd van Wim Helsen. Hij projecteert zijn angsten op het publiek, dat de achterdocht van de cabaretier tegen wil en dank overneemt en constant vastgeroeste meningen moet bijstellen. Het is een mooi filosofisch betoog met krankzinnige voorbeelden en uitstapjes, waarbij aanklager, verdediger en de persoon in de beklaagdenbank voortdurend van positie wisselen. Misverstand op misverstand stapelt zich op en goede bedoelingen raken bekneld in krampachtige pogingen om toch maar vooral politiek en sociaal correct te zijn. Uiteindelijk is er maar een gradueel verschil tussen de uitspraak "schuldig" of "spijtig". Wim Helsen stelt ons na een aantal topprogramma’s ook in Spijtig, spijtig, spijtig niet teleur. Wim T. Schippers lijkt voor deze Vlaamse reus het woord "gekte" te hebben uitgevonden.' (fragmenten juryrapport)