'Goeie poëzie heeft een effect dat misschien wel doorslaggevend is: ze veroorzaakt een haast fysieke reactie. Een echt goed gedicht is als een zachte hand op je borst. Een echt eigen stem nestelt zich meteen in je oren. Deze zintuigelijke reacties veroorzaakt de bundel Wij totale vlam van Peter Verhelst. Het is een bundel over nabijheid en intimiteit en tegelijkertijd over eenzaamheid en verlorenheid (…) Verhelst vindt zinnen die je vaak de adem doen inhouden, die pasgeboren lijken, iedere keer als je ze opnieuw leest.’ (fragmenten juryrapport)
Ida Gerhardt Poëzie Prijs 2016
Peter Verhelst
Jury: Frits Spits, Mirjam van Hengel,
VLAKTE VAN NIETS
Zo hard dat het waait –we hoeven niet te praten als jij niet wilt.
Je vouwt de wind tussen je vingers tot een eeuwig wegzwevend vliegtuigje
dat ons een andere ruimte en tijd in laat kijken
tot waar jij op een rotsblok zit met een blik
alsof je je een plek herinnert waar je eindelijk zou kunnen blijven.
We zien
hoe je niet langer beweegt. Er is werkelijk niets in die vlakte.
Als een woestijnvos, zo laag
over laag groeit stilte-als je iets aanraakt, stuift het op.
De wind blaast je haren als een fakkel achter je hoofd.
Het is moeilijk dichterbij te komen.
Je kantelt je bekken, kromt je over je eigen hand.
Je wrijft je duim over je wijsvinger om te zien wat het is,
dat glanzende. Om mij te laten zien wat het is. Als een speekseldraadje.
We hebben het gevoel zo dicht te zijn genaderd
dat het ons had kunnen aanraken.
Uit: Wij totale vlam, Uitgeverij Prometheus, 2014